In Memoriam

Afscheid van Laura Mommens

Onze eerste ontmoeting met Laura was midden september 2011 in onze lokale afdeling van het Rode Kruis toen ze begon aan haar opleiding eerste hulp bij ongevallen. Dit was iets wat ze heel graag wou doen; mensen helpen en dit op een zo goed mogelijke manier. Ze viel op door haar inzet en haar enthousiasme, en vooral altijd bereid om te oefenen om het zo goed mogelijk te kunnen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze heel snel sprak om vrijwilliger te worden bij het Rode Kruis. En dit was ook het geval begin 2012 na het afronden van de cursus Helper. Haar eerste vuurdoop als vrijwilliger was carnaval waarop ze vele uurtjes klopte, tot diep in de nacht om mensen een veilig carnaval te bezorgen. 

De dynamiek en inzet die ze tijdens carnaval toonde is nooit gestopt, ze schreef zich ontelbare keren in voor hulpposten. Haar motivatie was een bron van energie voor andere vrijwilligers, we konden steeds op haar rekenen. Laura was zich heel bewust van haar verantwoordelijkheden, en haar engagement ging veel verder dan dat. Telkens als er iemand op het laatste moment afhaakte, konden we op haar rekenen.

Liefste Laura, je hebt ons in dat voorbij jaar laten zien waar het Rode Kruis voor staat : Paraat, Altijd, Overal. Dat wil zeggen : je onbaatzuchtige hulp voor iedereen die het nodig had. 

We zullen vaak aan jou denken als ons enthousiasme wat zoek is of indien het ons ontbreekt aan inzet… Je was een fantastische meid en zo zullen wij jou ook blijven herinneren; altijd in de weer voor anderen. Bedankt voor het vertrouwen dat je ons gaf ...

Afscheid van Victor Vankerckhoven, beter gekend als Torke van ’t Rode Kruis van Halle.

Met zeer grote spijt namen we op 4 september 2011 afscheid  van een monument van het Halse Rode Kruis, 50 jaar actieve vrijwilliger is niet niks en in de huidige ik-maatschappij een zeer grote uitzondering.

50 jaar actieve vrijwilliger bij het Rode Kruis Halle....

Torke begon z’n Rode Kruis-loopbaan reeds in 1961, en in 1962 behaalde hij z’n eerste brevet voor EHBO, lang voordat de meeste van de huidige Halse vrijwilligers geboren waren...

Voor z’n decennialange vrijwillige inzet werd hij enkele jaren geleden reeds bekroond met de gouden Rode Kruis medaille met 2 gouden baretten en ontving hij postuum de legpenning Prinses Astrid.

Tijdens die lange periode heeft hij tal van Rode Kruis opdrachten vervuld, tussen 1987 en 1991 was hij  plaatselijk verantwoordelijke voor de hulpdienst. 

Hij was een typische vrijwilliger van het Halse Rode Kruis ... zijn motto was; eerst de patiënt en dan zien dat alles werkt, als dat je niet aanstaat, zeg het dan tegen de voorzitter. 

Mensen helpen, dat was z’n grote passie. Op hoeveel preventieve hulpposten zagen we hem niet? Was de camion er, dan was den Torre er ook. Jarenlang heeft hij zelf de verzorgingen gedaan, de laatste jaren deed hij de logistiek. En als alles gereed was en ’t was goed weer, dan opende hij z’n klapstoel, zette zich comfortabel naast de camion, en zorgde hij ervoor dat niemand van de collega’s dorst of honger had (en hij vond wel altijd z’n weg om aan eten of drinken te geraken, maar o wee als de organisator niets wou geven). 

Hoeveel keer zagen we hem niet met een ziekenwagen? In de beginjaren van de “900” was hij er ook al bij, vele wachten kloppen, steeds paraat om uit te rukken, en tegelijk nieuwe vrijwilligers bijstaan tijdens hun beginperiode. Een beetje goede raad links en rechts, van hoe het de volgende keer nog beter zou kunnen. Steeds bezorgd voor de patiënt en voor de collega’s.

In al die jaren heeft hij vele evoluties binnen de dringende hulpverlening van dichtbij meegemaakt. Eerst de gewone 900-ziekenwagen, dan de grotere reanimatieziekenwagen – onze Mike 5-5, het begin van de MUG-diensten totdat het verplichte brevet van DGH ambulancier werd ingevoerd. Toen vond hij dat dit niet meer voor hem was. Geen nood, hij zou zich vanaf dan toeleggen op de PAX en rolstoelpatiënten of zittende patiënten vervoeren. Uren was hij soms onderweg naar Leuven, naar Aalst, naar waar niet in feite? Een vaste bestemming was ook de Deux-Alices om patiënten naar de bestraling te brengen. Vaak kwamen er onverwacht nieuwe patiënten bij waarbij er bepaalde metingen moesten gebeuren voor hun eerste bestraling. En Torke maar steeds z’n planning aanpassen. Steeds met de lach voor de patiënt, maar die van den “dispatching” mochten het soms horen want “‘k em nog ni kunnen eten!” 

Maar vaak kwam hij ’s avonds terug en zat hij stilletjes in de keuken, want één van ‘zijn’ patiënten die hij reeds weken vervoerde, was opeens sterk achteruit gegaan, of overleden. Het raakte hem steeds...    Juist omwille van zijn grote empathie hadden de patiënten hem zeer graag, want den babbel met Torke deed hen deugd. Voor hen was hij de goedgemutste, nooit voor een grap verlegen en zorg dragende rots in de branding. 

De dag dat hij de leeftijdsgrens voor het ziekenvervoer bereikte was hij er het hart van in want hij ging “zijn PAX” en zijn patiënten missen. Vanaf toen legde hij zich verder toe op het helpen tijdens hulpposten, tijdens bloedinzamelingen en zorgde hij ervoor dat er niets ontbrak in het lokaal.  Hij was echt polyvalent!

Naast z’n passie voor de patiënt en “den ambulance” was hij steeds een luisterend oor voor de collega-vrijwilligers. Velen hebben over de jaren heen hun hart bij hem gelucht, z’n advies gevraagd, zitten vertellen over hoe het vroeger was (af en toe gespekt met straffe, zéér straffe verhalen). Jarenlang was hij de mentor van vele nieuwe vrijwilligers waarvan er meerdere momenteel professioneel hulpverlener zijn, zij het bij de brandweer, bij MUG diensten of in ziekenhuizen.

De laatste jaren deed hij het wat rustiger aan, en alle vrijwilligers vonden dat heel normaal. En toch, er waren zo van die preventieve hulpposten waar hij steeds heen wou gaan en tot de laatste man wou blijven. We denken maar aan carnaval, vroeger was die hulppost gedaan tegen 3 uur ’s nachts, nu is dat 7 of 8u ’s morgens. En wij maar zeggen, Torke ga slapen we zullen u met een ziekenwagen naar ’t lokaal brengen. Nee, den Torre bleef tot op het einde, want ik ben nog niet moe, een koppeke had hij soms wel.

Torke vervulde zijn Rode Kruis taken volledig volgens de fundamentele basisbeginselen van het Internationale Rode Kruis; menselijk, onpartijdig, neutraal, onafhankelijk, en vrijwillig. Hij leefde echt volgens het motto van het Rode Kruis; Paraat, Altijd, Overal. 

Torke, uit naam van ons allen – actieve vrijwilligers en anciens, bedankt voor alles. 

De toekomst zal niet meer hetzelfde zijn. Het kaaskot is leeg...